Bez kategorii

Historia herbaty c.d.

Na Stary Kontynent liście herbaty trafiły za sprawą Holendrów, którzy przywieźli je na swoich statkach na początku XVII wieku i rozprowadzali je dalej do Włoch, Francji, Niemiec i Portugalii. Do Anglii herbata trafiła w połowie XVII za sprawą Thomasa Garraway’a, kupca i właściciela sklepu w Londynie, ale dopiero, gdy król Karol II ożenił się z portugalską księżniczką Katarzyną Braganzą, która była miłośniczką herbaty, napój ten rozpowszechnił się na dworze królewskim. W ówczesnym czasie jednak ze względu na wysoka cenę herbata była napojem ludzi z wyższych sfer. We Francji i Niemczech w tym czasie herbata szybko znalazła również uznanie wyższych sfer jednakże ze względu na brak dostaw tego napoju szybko przegrała z tradycyjną mocni prażona kawą.

Na początku XVII czarna herbata trafiła do Rosji jako dar cesarza Chin dla cara Aleksandra. Wówczas zaczęto prowadzić handel wymienny między tymi państwami. Z Rosji wieziono do Chin futra by w drodze powrotnej zabrać skrzynie z drogocenna herbatą. Ponieważ transport ten trwał 16 – 18 miesięcy, herbata była bardzo droga i stąd była napojem arystokracji.

W Polsce herbata pojawiła się w II połowie XVII wieku. Pierwsze znane wzmianki na jej temat pojawiają się w liście króla Jana II Kazimierza do żony Ludwiki Marii.  W początkowym okresieherabta była uznawana jedynie za ziele lecznicze, natomiast zwyczaj picia herbaty rozpowszechnił się dopiero w drugiej połowie XVIII wieku, na co niewątliwie miały wpływ dobre stosunki handlowe pomiędzy Polską i Anglią. Ze względu na wysoką cenę herbatę pito jedynie na dworze królewskim, dworach magnackich i w domach bogatej szlachty i mieszczan. Zwyczaj ten został upowszechniony dopiero w XIX wieku za sprawą żołnierzy rosyjskich, którzy spopularyzowali herbatę parząc ją w samowarach i pijąc po każdym posiłku.