Historia Herbaty
Według chińskiej legendy, odkrycie herbaty jako napoju o dobroczynnych właściwościach zdrowotnych przypisuje się chińskiemu cesarzowi Szen Nung, człowiekowi uczonemu, z zamiłowania zielarzowi, który ze względów higienicznych pijał wyłącznie przegotowaną wodę. Otóż pewnego dnia 2737 roku p.n.e., kiedy Szen Nung odpoczywał pod drzewem dzikiej herbaty, lekki powiew wiatru poruszył gałęziami i kilka listków spadło do dzbana z gotowaną wodą. Napar po który w rezultacie sięgnął cesarz oczarował go, wydał mu się wspaniale ożywczy i pokrzepiający. Drzewo nazwał cha i podarował je ludziom. Tyle legenda.
Pierwsza pisemna wzmianka na temat camelia siensis pojawiła sie dopiero w III w p.n.e. kiedy to słynny chiński lekarz zalecił ją jako lek i środek wzmacniający koncentrację i bystrość. Przez kilka kolejnych wieków napój herbaciany był traktowany jako lek sporządzany ze świeżych liści zerwanych z dziko rosnących krzewów herbacianych. Dopiero w III w n.e. w odpowiedzi na stale rosnący popyt na liście tej rośliny, rolnicy chińscy zaczęli sadzić krzewy herbaciane i z czasem rozwineło sie suszenie liści i przetwórstwo.
W VIII wieku pojawiła się Święta księga herbaty, w której zamieszczono nie tylko opis krzewu herbacianego, ale i narzędzi do zbioru i selekcji liści, przyborów do ceremonii przyrządzania i picia herbaty, spis plantacji i wielbicieli tego napoju. W Japonii natomiast nasiona herbaty pojawiły się ok. 803 roku n.e., kiedy to zostały przywiezione przez mnicha Dengyo Daishi. Cesarz Saga tak zachwycił się ,że zarządził uprawę herbaty w pięciu prowincjach wokół stolicy. Jednak na dobre w Japonii herbata pojawiła się ok. XII wieku, kiedy po okresie napiętych stosunków między Japonią a Chinami i okresie niełaski w jakim się znalazła herbata, gdyż uważano ją za chiński wynalazek, nasiona tej rośliny wróciły na dwór cesarski. Kultura picia herbaty rozwijała się w obu krajach jednocześnie, ale to w Japonii przetrwały obrzędy związane z jej piciem.